Bu düzeni değiştirmeli...
Bir kere yaşamalı...
Çok çok ölmeli...
En büyük kederler bizim için.
Bizim için karşılıksız sevgiler..
Kör kuyular, çıkmaz sokaklar bizim için...
Dünyaya nasıl gelmişiz sormayın...
Saygı değer annelerimiz incinmesin.
Her yerim ayrı ayrı ölmeli...
Yoksa ölüm yok bana bu dünyada.
Bir kurşun beynime girsin.
Bir bıçak kalbime saplansın.
Kızgın bir demir dağlasın gözlerimi.
Sonra gelsin bir manga asker.
Sert bir komut...
Bir yaylım ateş...
Bırak kim bağlarsa bağlasın gözlerimi...
Çok düşündüm bilek damarlarımı kesmeyi...
Rönesans öncesi devirlerden kalma zehir içmeyi...
Ve düşmeyi yüksek kulelerden mermerler üstüne...
Ayaklarıma taş bağlayıp denizler altında ölmeyi...
Yine de ölmedim görüyorsun, ölmedim...
O aşağılık hesaplar, küçük korkular bırakmadı beni...
Belki de sen bırakmadın, bilmiyorum...
Bıraksaydın çoktan unutmuş olacaktın.
Halbuki şimdi benden kaçman da zor.
Anlıyorum beni sevmen de zor.
Dedim ya bir yere kadar yaşamak güzel.
Ama bir yerde ölüm güzel oluyor...
Ümit Yaşar Oğuzcan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder